Read Dead Redemption 2 is inmiddels een week of twee beschikbaar, na ontelbare vertragingen en teasers. We hebben er inmiddels aardig wat uurtjes in zitten en het is tijd om de balans op te maken.
RDR2 is een apart soort game. Je kunt in de open wereld precies doen waar je zelf zin in hebt. Wat dat betreft is het echt een simulatie. Jagen op wilde dieren, je tentje opzetten en vervolgens het dier wat je hebt weten te vangen voorzien van kruiden en het boven het kampvuur roosteren. Daarmee krijgen je stats een boost en heb je weer energie om nieuwe dingen te doen.
Je kunt echter ook de missies doen zoals die zijn bedacht. En dan heb je ineens veel minder vrijheid. Buiten dat is de dynamiek tussen mensen een belangrijk punt van Red Dead Redemption. Je bent eigenlijk non-stop aan het praten met mensen als je het verhaal wilt beleven. Het spel lijkt daarin meer op series zoals Breaking Bad die ook niet zo’n flitsend tempo hebben, maar juist de tijd nemen om een sfeer neer te zetten. Toch botst de vrijheid buiten de missies wel een beetje met de verhaallijn. Zonder al te veel te verklappen: je bent onderdeel van de gang van Dutch Vanderlinde, een beruchte outlaw. Gaandeweg merk je dat je zelf als speler én als het karakter waar je mee speelt, Arthur Morgan, steeds meer bezwaren krijgt bij de werkwijze van Dutch. Toch kan je niets anders dan mee gaan in het verhaal.
Al met al is RDR2 een pareltje, echter met een stuk minder “replayability” dan bijvoorbeeld GTA V. Waar ik nog regelmatig GTA opstart om even rond te scheuren, de politie het leven zuur te maken of de legerbasis binnen te dringen is RDR2 eigenlijk na het verhaal in de la beland. Het was een mooi verhaal, de open wereld is uitstekend uitgewerkt en de karakters zijn heerlijk neergezet. Het heeft echter niet voldoende power om te blijven boeien.
